Het bijzondere verhaal van Jaya
Op 14 april maak ik tijdens zonsopkomst een wandeling langs de Ganges in Varanasi, India. Er zijn in deze stad ontelbaar veel honden, die vaak niet al te best behandeld worden en daardoor afstand houden van mensen. Op een wit met bruin gevlekt hondje wat vrolijk op mij afkomt na. Na haar een tijdje geaaid te hebben wandel ik verder, maar begint ze mij te volgen. Ze komt hierdoor in het territorium van een andere hond terecht en wordt aangevallen. Ze heeft het geluk dat er een bewaker in de beurt is die er tussen weet te komen. Ik ben een half uur lang volledig overstuur en kan alleen nog maar huilen.
Als ik later naar mijn hostel loop om uit te checken kan ik haar niet uit mijn hoofd zetten. Alle andere honden leven in groepjes, maar zij was alleen en leek veel te lief en te zacht om het te kunnen redden op straat. Via Google vind ik een dierenopvang die haar wil redden als ik haar wil adopteren. Dat is nogal een beslissing op mijn allerlaatste dag in India, maar ik voel dat ik haar niet achter kan laten en ga akkoord. Als ik die avond uit het vliegtuig stap ontvang ik het bericht dat ze opgevangen is.
De 6 maanden daarna lijken eindeloos te duren. Er moet in deze periode veel geregeld worden. Denk bijvoorbeeld aan vaccinaties, een chip en het verzenden van een bloedmonster van Varanasi naar Europa. Zie dat maar eens te regelen. Toch lukt het dankzij de hulp van de dierenopvang met al het papierwerk en stap ik in oktober op het vliegtuig richting India. Ik breng een week door in Varanasi om de laatste zaken te regelen, een beetje aan elkaar te wennen en interviews te geven voor meerdere nieuwszenders. Deze adoptie is blijkbaar zo ongebruikelijk dat het breed opgepakt wordt in India.
Onze treinreis van Varanasi naar Delhi verloopt vrij dramatisch. We hebben 2 eerste klas tickets gekocht in de hoop een privé-coupe te krijgen, maar krijgen helaas toch 2 bedden in een vierpersoons coupé toegewezen. Om deze reden moet Jaya de hele nacht op de gang, naast de deuren en het toilet, doorbrengen en mag ze absoluut haar mand niet uit. Omdat ik niet wil dat ze alleen is en dit ook spannend vind breng ik de hele nacht naast haar door op de grond. Dit zorgt uiteraard voor de nodige discussies en opmerkingen, want waarom zou iemand de nacht op de gang doorbrengen in plaats van in haar dure eerste klas bed?
In Delhi brengen we een aantal dagen door in een bungalow met privé tuin. Hier kan Jaya aan de lange lijn rondrennen in het gras, wat ze helemaal het einde vindt. Het regelen van de export papieren gaat gelukkig heel soepel, dus hierna is het vooral een kwestie van tijd uitzitten voor we naar Nederland vliegen. De vlucht naar Nederland verloopt ook redelijk soepel en Jaya doet het het onwijs goed. Mijn ouders halen ons van het vliegveld op en zijn blij haar eindelijk te ontmoeten.
Inmiddels is het een week later. Jaya is een onwijs lieve, aanhankelijke en slimme hond en echt een verrijking van mijn leven. Wel moet ik bekennen dat ik het effect van de reis en alle veranderingen onderschat heb. Ook vind ik het best pittig alles in mijn eentje te moeten doen. Jaya heeft altijd los rondgelopen bij de stichting en is hierdoor goed gesocialiseerd. Toch is het wennen voor haar en is ze aan de lijn vrij angstig voor andere honden en sommige mannen. Hierdoor probeer ik de afstand die we wandelen te beperken, waardoor het lastiger is haar (fysiek) uit te putten. Daarnaast is ze onzindelijk en nog te angstig om haar behoefte op straat te doen. Ook heeft ze last van verlatingsangst en blaft en jankt ze de hele straat bij elkaar als ik (kort) de deur uit ben.
Ik denk dat bovenstaande problemen voor veel mensen in de groep wel herkenbaar zijn. Ik hoop dan ook dat anderen een soortgelijk verhaal hebben en mij misschien gerust kunnen stellen dat het op ten duur wel goed gaat komen. Daarnaast ben ik benieuwd of er dingen zijn waarvan jullie hadden gewild dat jullie het eerder hadden geweten We beginnen volgende week in ieder geval met een basiscursus (mits de hondentrainer denkt dat het kan), want voor zowel Jaya als mij valt er nog veel te leren.
Alvast bedankt en liefs,
Merel en Jaya
